Ο Φιλοκτήμων κατάγεται από την Μόλασση – οι Μολοσσοί, που κατοικούσαν στην περιοχή, αναφέρονται σαν αρχαία Μακεδονική φυλή.
Η δε Μόλασση είναι ένα χωριό που υπάγεται, σήμερα, στην περιοχή Βοΐου την ανήκουσα στην Καστοριά.
Όταν τον πρωτογνώρισα ήταν ακόμα παιδί κι έπαιζε στα σοκάκια, στις αυλές και στην ράχη πάνω από το χωριό του, απ’ όπου αγναντεύεις όλο τον κάμπο. Οι κινήσεις του πάντα ήταν ήρεμες, σχεδόν δισταχτικές, και η διαφάνεια των ματιών του άφηνε, φορές αστόχαστα, ακάλυπτη την εσωτερική του ευαισθησία.
Ήταν πρόδηλο ότι αποταμίευε την ενεδρεύουσα αγορίστικη επιθετικότητα για να την διοχετεύσει σ’ ένα άλλο, δικό του κανάλι.
Στην δεκαετία του ’60 πήρε τον τότε σίγουρο δρόμο που τραβούσαν οι συνομήλικοι του κι έγινε γουνεργάτης. Παράλληλα, όμως, ζωγράφιζε τοπία υπαρκτά και καταστάσεις ονειρικές, διαθέτοντας εκείνο τον χρωστήρα που μπλέκει αρμονικά το φανταστικό με το χειροπιαστό και το χτεσινό με την πράξη του σήμερα.
Στην δημιουργικότητά του περιέλαβε, συν τω χρόνω, όχι μόνο μόνο τη δεξιοτεχνία του να ενώνει τα κομματάκια της γούνας, αλλά και το σκάλισμα του ξύλου και της πέτρας. Και η ενέργεια που τους μεταβιβάζει κάνει τα τελευταία, αλύγιστα υλικά να εγκαταλείψουν την δομημένη ακαμψία τους, να αποκτήσουν παλμό, να ζωντανέψουν.
Και αποκτώντας, λοιπόν, τρόπο ζωής, χαριεντίζονται, αναπαύονται, υπομένουν, πορεύονται στον κόσμο τους. Μ’ αυτήν την ψυχοτεχνική μέθοδο δημιουργήθηκαν η γριά μάνα με το μπαστούνι, ο σκύλος που μισοκοιμάται, ο Αι Γιώργης- σε ολόσωμο ξυλόγλυπτο-, η πέτρινη κόρη με την κυματίζουσα κώμη.
Μάχεται για να τα πλάσει δύσκολες ώρες και σαββατοκύριακα, πάντα με εφηβική διάθεση.
Επικοινωνήσαμε, πρόσφατα, με την ομορφιά του έργου του που είναι αδρή, αντρίκεια έκφραση, αφού ημερώνει ένα σκληρό σαν την πέτρα υλικό, και τρυφερή συνάμα.
Είναι ένας αυτοδίδακτος, λαϊκός καλλιτέχνης. Το καταφέρνει βαφτίζοντας τη σμίλη του στην πατρογονική μας κληρονομιά και μεταφέροντας τη χάρη της εμβάπτισης στο υλικό τού «τώρα». Έτσι, διοχετεύεται σωστά η στιβαρή του δημιουργικότητα, η ευαισθησία, το ταλέντο του.
Είθε να του δοθεί ο χρόνος να μετατρέψει αυτή τη δωρεά που κουβαλά, σε δημιουργία∙ για εκείνον και για μας.
Comments