Πόσο μεγάλο ήταν αυτό το νησί, που έμοιαζε με τεράστιο πλεούμενο στη μέση του γαλάζιου ωκεανού;
Δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε ακριβώς, γιατί το μέγεθός του δεν ήταν πάντα το ίδιο. Όταν σηκώνονταν μεγάλα κύματα, πράγμα που γινόταν τακτικά, μεγάλωνε κι αυτό. Τότε έπεφταν κεραυνοί, ακούγονταν βροντές και το τίναζαν τα νερά πέρα-δώθε. Και ξεχείλωνε χωρίς σοβαρές συνέπειες για κανέναν, γιατί το χώμα του είχε τέτοια σύσταση, που το έκανε να συμπεριφέρεται σαν λαστιχένιο.
Και ύστερα, όταν τα νερά ηρεμούσαν, γυάλιζε βρεγμένο και δροσερό, περιμένοντας τον ήλιο να το στεγνώσει. Και καθώς στέγνωνε, μάζευε και γινόταν όλο και μικρότερο. Ήταν το πιο ζωντανό νησί του κόσμου.
Γι’ αυτό δεν μπορούσε κανείς να το μετρήσει με ακρίβεια. Έκανε σαν μικρό παιδί που προσπαθείς να το ντύσεις κι αυτό όλο κουνιέται.
Η δυσκολία στη μέτρησή του δεν ήταν η μοναδική. Ξεκινούσες να πας στο διπλανό χωριό και άλλοτε έκανες μία ώρα και άλλοτε πολύ περισσότερο, γιατί εν τω μεταξύ η γη είχε μακρύνει αρκετά. Έχτιζες ένα σπιτάκι κοντά στην παραλία και μετά λίγον καιρό βρισκόταν στην ενδοχώρα και οι βάρκες σου ήταν χρήσιμες τώρα, μόνο για να τοποθετείς σ’ αυτές γλάστρες με λουλούδια. Κι επομένως και για να ψαρέψεις έπρεπε να πας με το αυτοκίνητό σου χιλιόμετρα μακριά.
Σε λίγο όμως καιρό, έβγαζες πάλι τις γλάστρες από τις βάρκες κι έβαζες ξανά τα ψαρικά σου γιατί το σπιτάκι σου είχε ξαναγίνει παραλιακό, χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες, επειδή ήταν φτιαγμένο από το ίδιο χωμάτινο υλικό που ήταν πολύ ανθεκτικό στις αλλαγές.
Είχε, βέβαια, και τα καλά της παρεπόμενα η κίνηση του νησιού. Τα παιδιά που έκαναν κούνια σε κάτι θαλασσιές, μεταλλικές βαρκούλες δεν κατέβαλαν συνεχώς μεγάλη προσπάθεια. Οι μισοί ανέβαιναν πιο ψηλά όταν κουνιόταν προς την μία μεριά και οι άλλοι μισοί όταν κουνιόταν προς την άλλη. Και οι αθλητές στον στίβο έτρεχαν- συνήθως- προς την ίδια κατεύθυνση με την κίνηση του νησιού, όταν έκαναν αγώνες, για να κοπιάζουν λιγότερο. Ενώ όταν έκαναν προπόνηση έτρεχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση για να δοκιμάζονται και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Σ’ αυτό λοιπόν το μέρος, που άλλαζε συνεχώς, ζούσαν ο Αλέξανδρινός με τους γονείς του, Μάρκο και Πόπη, και τον αδελφό του Δημήτριο. Και σε μια κοντινο-μακρυνή τους γειτονιά κατοικούσαν, επίσης, ο Αλέξ και η Δημητρούλα με τον μπαμπά τους, τον Γιάννη, την μαμά τους την Ρωξάνη, και δυό ασπρο-μαυρο-καφέ σκυλιά που τα είχαν μαζέψει από τον δρόμο. Και επειδή δεν ήταν καθαρόαιμα, δεν ανήκαν δηλαδή σε μία συγκεκριμένη ράτσα, είχαν και όσφρηση καλή όσο τα κυνηγητικά και ήταν εξίσου φιλότιμα με τα σκυλιά του αγίου Βερνάρδου που σώζουν ανθρώπους χαμένους μέσα στα χιόνια.
Η σημερινή τους μέρα ήταν μια κανονικότατη μέρα. Τα συννεφάκια στον ουρανό έμοιαζαν με πουπουλένιες μπαλίτσες, που τις έστειλε πολύ ψηλά με την ρακέτα του κάποιος χεροδύναμος αθλητής. Τα πουλιά μια ξεκουράζονταν στα κλαδιά των δένδρων και μια ακροβατούσαν στον ουρανό, ενώ οι άνθρωποι είχαν αφοσιωθεί στις δουλειές τους με ζήλο.
Ο Άλεξ και η Δημητρούλα είχαν αφήσει τις σχολικές τσάντες στο σπίτι και αθλούνταν σε ένα κοντινό τους γήπεδο.
Τότε ήταν που ένιωσαν ένα μεγάλο τράνταγμα, σαν να τους έπιασε κάποιος γίγαντας από τις μασχάλες και τους τραβούσε μπροστά με την βία. Τα πόδια τους σέρνονταν αντί να τρέχουν, μέχρι που έπεσαν με το πρόσωπο στο χώμα.
Σκόνη είχε σηκωθεί στον αέρα, φωνές ακούγονταν από παντού και τους ήταν αδύνατο να δουν τί γίνονταν γύρω τους, για αρκετή ώρα. Η Δημητρούλα έκλαιγε γιατί την πονούσαν τα πόδια της και ο Άλεξ δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Όταν ηρέμησαν λίγο, κατάλαβαν ότι δεν είχαν κανέναν σοβαρό τραυματισμό και είδαν- πολύ κοντά τους- μια αποθήκη που ήταν χτισμένη έξω από το γήπεδο, τελείως ισοπεδωμένη. Μόνο τα σπασμένα κεραμίδια της φαίνονταν, σαν ένα τεράστιο πόδι να είχε πατήσει επάνω της.
Ήταν συνηθισμένοι να βλέπουν το νησί τους μια να μικραίνει και μια να μεγαλώνει, αλλά αυτό γινόταν μαλακά. Τα φαινόμενα δεν ξεπερνούσαν την ελαστικότητά του κι έτσι οι κάτοικοί του δεν αντιμετώπιζαν ιδιαίτερο πρόβλημα. Απλώς χόρευαν για λίγη ώρα. Ενώ αυτό που μόλις είχε συμβεί δεν το είχαν ξαναδεί και μάλλον θα είχε προκαλέσει αρκετές ζημιές.
Συνεχίζεται…
Kommentare