(με την σκέψη ότι η γοητεία και η παραπλάνηση είναι ομοούσιες)
Στην φύση λειτουργούν και φυγόκεντρες και κεντρομόλες δυνάμεις στα διάφορα συστήματα. Και τις περισσότερες φορές, αυτή η αντιθετική δυναμική τους είναι που τα κρατά σε ισορροπία.
Μια μεγάλη κεντρομόλος δύναμη θα μας συμπύκνωνε σε μια τελεία, ενώ μία υπέρμετρη φυγόκεντρος θα μας διέσπειρε αρκετά μακρυά, έτσι που ο δρόμος της επιστροφής να γίνει μια δύσκολη έως μάταιη υπόθεση.
Και αφού ζούμε στην εποχή της εικόνας- πάντα ζούσαμε, αλλά δεν το είχαμε ξεκαθαρίσει μέσα μας- ας δούμε σε αργό πλάνο μια υποτιθέμενη στιγμή της ιστορίας μας.
Είναι ένας άνθρωπος μόνος (κατά προτίμηση άντρας) που κάθεται κάτω από ένα δένδρο σκεπτόμενος. Ο αέρας ανεμίζει τους πλοκάμους των μαλλιών του και τα ρουθούνια του οσφραίνονται ηδονικά τις αρωματικές ορμόνες των φυτών και των ζώων, ανακατωμένες σε ένα εκρηκτικό μείγμα με τις δικές του. Τον ωθούν σε πράξεις μεγαλεπήβολες. Να ελέγξει και να κατακτήσει τον κόσμο του, τον ορατό και τον αόρατο. Αισθάνεται δυνατός για τα πάντα. Και θέλει να τα διοικήσει όλα σταδιακά, τίποτα να μη του ξεφύγει. Γιατί γεννήθηκε με μυαλό και στην πορεία θ’ αυξήσει και θα διαπλέξει κι άλλο τις γνώσεις του.
Και με κρίση, βέβαια. Ελέγχει τις λειτουργίες των όντων που τον περιβάλουν και φυσικά η τελική του επιδίωξη είναι να λειτουργούν σωστά, αρμονικά, αφού και η νόηση του σ’ αυτό αποσκοπεί.
Αποφεύγει να θυμάται, βέβαια, ότι διαθέτει μόνο την λογική του ανθρώπου. Ότι δεν είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται την ιδιαίτερη λογική του έλατου, της πάπιας ή του μυρμηγκιού. Να τις υποθέτει μόνο μπορεί.
Και, καθώς αναπτύσσεται και γιγαντώνεται, αρχίζει κι αποφασίζει και για τους άλλους ανθρώπους. Για τις ανάγκες τους, τις επιδιώξεις τους, τα θέλω τους που αλλάζουν καθώς τίποτα στον κόσμο αυτόν δεν μένει ακίνητο.
Είναι εύκολο να ράβεις ένα φουστάνι πάνω σε ένα μοντέλο σταθερό. Όταν το μοντέλο όμως μεταβάλλεται, μια το φουστάνι είναι μακρύ-μια κοντό και τα μανίκια του κρέμονται σαν σε σκιάχτρο μέχρι τα γόνατα.
Και συν τω χρόνω, καθώς αποκτάς επιδεξιότητα και περισσή αυτοπεποίθηση, αντί να ράψεις το φουστάνι σύμφωνα με το σώμα τροποποιείς-και κακοποιείς- το σώμα σύμφωνα με το φουστάνι που έχεις ήδη ράψει, με τα δικά σου “σωστά” και “δίκαια” μέτρα, με την δική σου “ιδεολογία”.
Κι ο άνθρωπος μας, ο μοναχικός στην αρχή, εκτυπώθηκε σε πολλά αντίτυπα που άλλα τα είπαν δεξιά και άλλα αριστερά και, ξεκίνησαν να κάνουν τον γύρο του κόσμου του…..
Τα κεντρώα δεν συγκεντρώνουν πολλά βλέμματα και προτιμήσεις, γιατί δεν κάνουν πολύ φασαρία. (Την φασαρία στο Βογατσικό την λέμε και λάβα, την λάβα που βγαίνει από τα ηφαίστεια)
Καλά όλα αυτά, αλλά που εστιάζεται- τέλος πάντων- η γοητεία της αριστεράς και της δεξιάς;
Κατ’ αρχήν είναι και τα δύο κυριαρχούντα συστήματα. Έμαθαν να παλεύουν για την εξουσία και απόκτησαν μια ευκολο-κατανόητη κι ευέλικτη διάρθρωση.
Ένα παράδειγμα: αν ενταχθεί κάποιος στην αριστερά, συνήθως πρεσβεύει ότι εκτός από το δικό του συμφέρον αγωνίζεται και για τους συνανθρώπους του, όπως αυτός ξέρει να το υποστηρίζει. Και μαθαίνει να υιοθετεί κάποιες πρακτικές για να ξεχωρίζει.
Δεν φορά γραβάτα, μπορεί να οδηγεί μοτοσυκλέτα και να γράφει το όνομα του λίγο διαφορετικά, γιατί θεωρεί ότι είναι μια ιδιαίτερη μονάδα, άσχετα που χρειάζεται κι ένα πλήθος από κάτω για να επιζήσει. Και μπορεί να τα αλλάξει όλα δικαιωματικά. Όταν λέμε όλα, ενοούμε όλα. Όλα, εκτός απ’ αυτόν, που είναι ήδη αλλαγμένος μέχρι ενός σημείου βέβαια, γιατί και το δικό του σύστημα είναι από την αρχή κλειστό.
Αν ενταχθεί όμως ένα αντίγραφο του αρχικού ανθρώπου στην δεξιά, πρεσβεύει ότι, ό,τι μας έδωσε ο Θεός μας το έδωσε, σαν σύστημα διακυβέρνησης. Έχουμε Πατρίδα, ορθόδοξη πίστη και οικογένεια. Και θα μείνουν όλα κρεμασμένα εκεί στον τοίχο μας, όπως τα βρήκαμε, ο κόσμος να χαλάσει.
Αυτός θα συνεχίσει να φορά την γραβάτα του εμπρός στον καθρέφτη με νωχελική αυταρέσκεια, καθώς νομίζει ότι ανήκει σε ένα ευρύτερο, ισχυρό σύστημα που τον φροντίζει, κάτι σαν θεία πρόνοια.
Και οι δυο δεν ξεχνούν, βέβαια, πως έχουμε ένα ένδοξο παρελθόν που οφείλουν οι άλλοι να σέβονται, ενώ εμείς δεν παραλείπουμε να το χρησιμοποιούμε όταν μας βολεύει, χωρίς να το καλοξέρουμε.
Τρεις , λοιπόν, είναι οι μεγάλες γοητείες της αριστεράς και της δεξιάς μας:
1)φροντίζουν πριν από μας για μας
δεν έχει πρόθεση να μας πει κανείς τους ούτε μία κουβέντα επειδή τους πιστέψαμε και τους ακολουθήσαμε. 3) μας προστατεύουν πίσω από ένα ένδοξο παρελθόν και μας
καλοπιάνουν και οι δύό μαζί λέγοντας μας ότι “ο λαός είναι σοφός”.
Κι εμείς αφελείς είμαστε να μην τα χάψουμε όλα αυτά, να μην πιαστούμε από πάνω τους, έτσι ωραία κι έτοιμα που μας τα σερβίρουν;
Ίσως, όμως, θα’ πρεπε να αποφεύγουμε να τα χάφτουμε, έστω και σαν δίαιτα αποτοξίνωσης.
Comentarios